De laatse 680km pakistan............

Vandaag 370 km in iran door een desolaat en knetterhete woestijn getoerd, windkracht 7!! tegen. Er moest zelfs teruggeschakeld worden.
Ondanks dat houdt her Royal Higness, princess Enfield zich geweldig!


Lieve Allemaal,


Eergisteren de laatste dag in Pakistan. Zoals ik al verteld had zaten we in een vijf sterren resort.
Een aantal leden van de groep was zeer gemotiveerd om op 1 dag 680 km te rijden.
Kijk eens op de fucking kaart! woestijn, echte woestijn is geen kinderspel. Een afstand van groningen naar Parijs, op een grote Brommer over een onbekende weg...
Onderweg slapen was geen optie, dat werd te gevaarlijk geacht.

Gelukkig werd er toch voor een bus gekozen, de motoren stonden nog op de vrachtwagen en gingen meteen door. Wie weet zouden we dezelfde dag over de grens komen..

Om 04.00 rijdt de bus, een wat afgeleefde tourbus met een lawaai interieur door de hekken van het hotel.

we hebben nog steeds alleen onze handbagage, de rest ligt in de trucks, en stappen snel in.
De gordijntjes moeten potdicht en er wordt gas gegeven.
Vier politie agenten/militaire met kalasjnikovs stappen bij ons in de bus.
Een pick-up met nog zes man rijdt voorop.
Gas geven dus.

de weg is slecht maar de chauffeur rijdt goed.
er moet weer om de dertig km gestopt worden bij politieposten.
Telkens als dat gebeurt veren de 4 agenten gespannen op.
Naast de chauffeur zit een woeste baard (de gids voor dit gebied) te tuern, zwaar geconcentreerd.

De weg is slecht, dat hadden we nooit
gehaald op de motor.
Om 08.00 worden we tegen gehouden, er komt meer politie bij, die bij en rond de bus hangen.
We staan anderhalf uur stil in de inmiddels brandende zon.

Het bericht is dat 3 kilometer verderop, waar heuvels beginnen, geschoten is op een tankwagen.

Er wordt druk overlegd en er komen zes! pickups bij.
Vier voor en drie achter de bus. We gaan weer rijden...
We slingeren de heuvels in, op de pas bovenin staat inderdaad een lekkende tankwagen....
Lange rijen vrachtwagens staan aan beide kanten stil.

Zo hard mogelijk rijdt onze bus verder.
100 km verder zie ik de chaufeur en de woestijnrat voor het eerst lachen en water drinken, de militairen in de bus vallen in slaap.
de provincie Belochistan waar we doorheen gaan wordt aangegeven als "tribal area, federal administred".
In het gebeid schieten seperatisten, seculiere en tribale rivalen en taliban zo nu en dan op elkaar.

17.30, Taftan,een zeer stoffig woestijnplaatsje en het meest simpele hotel tot nu toe.
De nacht blijft bloedverziekend heet en douchen doe je met een emmer boven het gat dat als WC dient.
Overal slapen de mensen op de daken.
Op de gangen, voor de trap een stuk of tien AK's.
we zijn Pakistan zat!

Vroeg op, uiteindelijk gaan we pas om 08.00 op pad.
Ik zit een uur met de eigenaar van het 'hotel' (en zoals altijd staan er weer 15 anderen omheen).
de rekening te controleren, de gemoederen lopen wat hoog op.
De rekening klopt toch, ik betaal en we gaan naar de grens.

De vrachtwagens, worden gelost, de meeste motoren hebben lichte schade.
Twee pick ups worden gehuurd voor bagage en onderdelen.
Eerst naar de douane, weer veel gedoe met mijn Carnet, en voordat we het weten is het alweer twaalf uur.

Het is vrijdag, de grens gaat vroeg dicht. Weer haasten, op weg naar Iran.
Kut, nog paspoorten stempelen. Snel een druk en heet kantoortje in.
Haasten, weer exit-formulieren invullen.
De tijd dringt en er wordt weer om de carneds gevraagd!
Dat gaat teveel tijd kosten, die dingen zijn al gestempeld.

Er wordt wat heen en weer geschreeuwd en we weigeren de carnets weer te pakken.
Ik krijg vrij snel mijn stempel en sta buiten.

Rijden!rijden! de eerste zes ofzo, moeten het hek door, dan wachten ze wel!!!
Gas geven dus en het hek door. Pfft,
De hele dag bezig, zeiknat van het zweet.
de paspooerten worden door een iraanse soldaat ' afgenomen'.
Kut de bagege!! en onderdelen. staan nog aan de Pakistaanse kant.

De dragers willen ons afzetten, de gids is incompetent, en alleen de mechanic staat nog op pakistaanse grond.

We lopen met een paar man terug, de grenswacht staat het gelukkig toe, en het is duwen en trekken met de dragers.
We pakken alles (heel veel spullen) zelf op en zorgen dat het in Iran terecht komt... (20 meter verder)

Gelukt, weer een hele dag bezig met een grensovergang.
Wie weet gaat het in Iran soepeler, Insjallah.

Pakistan was prachtig, Allah's own bikers country, woest en niet te begrijpen.

aardige mensen, maar voor mij niet nog een keer. Zo was het spannend genoeg!

Kussen vanuit Iran, knuffels voor iedereen die dat wil!

Juul en Sem, ik hou van jullie!! Kuskuskus