Een enerverende grensovergang

Eindelijk,

lieve allemaal,

Eindelijk tijd om weer een stukkie te schrijven,
vanaf de grens met Pakistan is er veel gereden en
weer van alles te vertellen.

We zitten nu in Gilgit, het is een, uuhm, aparte omgeving, zo uit een game.
'Call of duty' zeg maar. Maar daar zal ik later meer over schrijven.

dit verhaaltje gaat over de meest
knotsgekke grensovergang ever.

In de stoffige, snoeihete stad
Amritsar is de laatste dag India.
Bij de grensovergang van Nepal naar India
waren we er al achter gekomen dat er 1 Carnet
van de groep niet klopt, het spreekt
voor zich dat dat de mijne is....

Bij die grensovergang is er
niets gecontroleerd, dus
dat was geen probleem.

Wat is het geval, het chassis
nummer van mijn prinses eindigt
op 818, op de papieren op
946.
Is dat erg?.
Tamelijk, want er wordt een
motor geimporteerd waarvan
het nummer niet klopt, dus
is het een andere motor. Simpel.
dus kan de motor de grens niet over.

Dat was een hele uitleg,
maar noodzakelijk. Excuus.

Vanaf de grens van nepal
en India is er intensief
contact geweest met de ADAC
in Duitsland. Deze heeft
een correctiebrief gestuurd,
niets aan de hand.

9 uur, 40 graden en de groep
komt aan bij de grens.
een enorme passagiersterminal,
net schiphol. Alleen geen reizigers.
India en
Pakistan zijn geen vrienden.

De paspoortcontrole gaat redelijk
snel en de motoren
kunnen naar de andere kant van
het gebouw gereden worden.
Contole van de chassisnummers.

Ook in deze landen zijn
douane ambtenaren zorgvuldig
en efficient.
Serieuze goed opgeleide
ambtenaren. zo hoort het ook.

"Excuse me, there is one bike
with wrong numbers.."
De mijne dus. De efficiente
ambtenaar heeft de verkeerde
nummers ontdekt EN de correctie
brief is verkeerd...
drie, vier officials gaan
zich ermee bemoeien.
Hele,
serieus hele, vriendelijke mensen
die het probleem begrijpen
en willen helpen.
MAAR, de papieren moeten
kloppen.

Het is half twaalf en 42
graden.
Wat te doen?. Ik dus niets,
het is niet voor niets
een georganiseerde reis...

De reisleider (RL), en
ik moeten een paar honderd
meter verderop naar
een groot gebouw om
de zaak op te lossen.

We worden naar een kantoortje
gebracht, aardige mensen,
glaasje water.
EN, ze zoeken direct
contact met de ADAC
in Duitsland. ook
de RL moet dat doen
via Nederland.
De ADAC is open
en iedereen is druk
aan het werk.
mailen, bellen, Faxen.

Hoe aardig ook, maar een
Indiaer doet toch een
uur over een mailtje.
En weet daar toch
nummers in te verhaspelen.
Toch minder goed opgeleid
dan ik dacht...

Half een, 43 graden,
ik peuter
wat in mijn neus
en drink een glaasje
water.s
Heerlijk zo een georganiseerde
reis. En eerlijk is
eerlijk, de RL vecht als
een leeuw, maakt alle
Indiaers gillend gek
om de boel te regelen.

Omdat ik voor Boedha
speel en iedereen doorheeft
dat ik me niet druk en geen
zorgen maak, mag ik
op een ander, koel, kantoortje
wachten bij een 'superintendant',
die vriendelijk papieren tekent.

Volgens oud Indiaagebruik val ik
in zijn kantoortje in slaap.
Hij stempelt rustig verder.
Er wordt op mijn knie getikt,
ha lekker een kopje thee.

Half twee, 44 graden (in de schaduw)
We kunnen weg papieren zijn in
orde!
Snel naar de andere kant.

Oh, nee, toch weer in fout in de nieuwe
correctie brief. Mmm, lastig.
De groep gaat verder, een kilometer naar
de Pakistaanse grens.
De RL en ik blijven achter.

In de bloedhitte rent de RL
met 3 officials (nog aardiger
en behulpzamer) naar het andere
gebouw.
Ik besluit onder een verkoelende
'fan' maar weer in slaap te vallen.
"do as the Indians".
Half drie, 45 graden, (in
de schaduw'.
We kunnen! Iedereen is blij voor ons,
ze vinden onze reis fantastisch.

Kut, weer een foute brief.
RL, rent weer terug, met
dit keer vier officials achter
zich aan.

Ik val weer in slaap.
"excuse me sir, we
have a meal for you".

Aardig, en ze verontschuldigen
zich voor de kwaliteit van het eten.
terecht overigens.

Het is half vier, nog steeds
45 graden. de grens sluit
over een half uur!!
En dicht is dicht.

De hele dag, zijn er misschien
20 mensen over de grens gegaan,
en alle douaneambtenaren
leven erg met mij (ons)
mee.
Ik knikkebol vredig in slaap.

Dim, dim!! we kunnen!!!
deze brief is goed!
Ik schrik wakker en pak mijn tas,
het is kwart voor vier...

zeven officials buigen zich over
de vierde brief. niet goed!
Klopt nog niet!.
Wat nu?.

We mogen toch gaan. mooi.
Jezus mijn tas!, niet de mijne
maar die van de RL. Ze sprint
weer terug naar het andere gebouw.

1 minuut voor vier, we scheuren weg
naar de Pakistaanse grens.
In de verte zijn er twee rijstroken,
1 hek is al dicht, de andere wordt gesloten.
Stuck in niemandsland?
Ik kies de verkeerde rijstrook
en moet keren, de RL neemt
de goede en rijdt Paaksitan in.
Keren en vol gas de goede
rijstrook op.
Het hek sluit en schampt
mijn spatbord. 1 over vier,
Pakistan.
De grens is nog nooit zo
lang open geweest....

Even remmen en de hoogste
in rang wat dollars gegeven,
ik ben tenslotte nog steeds
penningmeester, en beheer
op merkwaardige wijze 'de pot'.

Edoch, hoe gaat het met
het carnet in pakistan?

Andere sfeer, de groep
is er al door.
Indianenverhalen over
steekpenningen en
honderden dollars, cash,
betalen om alle onderdelen
de grens over te krijgen.

Ik ben 'hoofd fooien' en
ga eerst maar eens dom doen,
Wie is de grote baas is aan
de grens?.

Het is weer zover, ook hier
efficiente controle, brief
en carnet kloppen niet.

Behalve de officials in uniform
loopt er een 'jurk' om iedereen
heen te draaien.
Hij geeft de uniformen
aanwijzingen en lijkt de baas.
geheime dienst? of een neef
die zich overal tegan aan bemoeit?.

stempels in het paspoort,
visum klopt.
Onze pakistaanse gids
weet ook niet wie nou de baas is.

De 'jurk' begint over geld.
Ik begrijp hem niet.
Dan bemoeit hij zich met de
nummers op de motoren en het is
duidelijk dat hij de baas is.

Ik vraag hem wat hij met
geld bedoelt?
Het valt mee, hij wil wisselen.
dollasr voor rupies.
Is een geldwisselaar dan de baas
bij de grens??
Of is het een hoge pief
in jurk die een bijbaantje heeft?.

Ik vraag hem, waar de uniformen
bij staan, luid en duidelijk
of we door kunnen rijden als ik wissel, en wie
er dan nog meer betaalt moet worden.
Het kan maar beter duidelijk zijn.

Zonder gene antwoord hij dat niemand
geld hoeft en dat zijn wil wet is.
Ik ga akkoord en wissel 400 dollar,
wordt ik geript?

op dat moment wordt mijn carnet
gestempeld, we mogen.

Ik (we) worden niet geript,
een iets slechtere koers,
en voor een paar tientjes
mag er een bus met nieuwe
onderdelen en een fout
carnet de grens over.

Een owindend dagje,
veel geslapen, een keihard
werkende RL. Ik ga voortaan
altijd op een groepsreis!!

Pakistan!
Volgende keer meer onder de
titel. "allah was a biker!".

liefs, Sem is 13 jaar!! en
voor het eerst in 6 weken julia
gesproken. Hoe blij kan een
mens zijn!

PS. We zitten nog te wachten of het Iran visum gaat lukken...