Mdusszzzz

Reizen, is dan toch weer anders dan op vakantie gaan. Daarvoor verderop meer.


Drie (denk ik) dagen geleden vertrokken uit kathmandu, richting de Noord-west grens van nepal en (opnieuw) ons bivak opgeslagen in Pokhara.

Benzine was nog steeds schaars en bij het eerste pompstation kregen we pp twee liter. Verderop zou het weer beter worden en is er voldoende benzine.
Een ritje van 170 km. Na een uur rijden een lange rij vrachtwagens, trekkers en bussen die stilstonden.

We konden er makkelijk voorbij en eindigden in een dorp waar de weg was geblokkeerd door stakers.
Nepal zit al een tijdje zonder regering en grondwet. Blijkbaar is de bevolking ontevreden...
Tweehonderd man blokkeerde de weg, waar we midden in terecht kwamen.
Stoppen dus!

Na aanvankelijke boze blikken konden we na een minuut of twintig vriendelijk kijken doorrijden.
Voorzichtig door de drukte manouvreren en vooral niemand raken. dat zou niet handig zijn.

Meestal zijn de blokkades niet gericht tegen toeristen, al blijft het moeilijk om te peilen wat er werkelijk speelt.
uiteindelijk de hele dag over het ritje gedaan, een tweetal mensen een aantal uren kwijtgeraakt, verkeerde afslag en er was er maar een!. (En ik was het niet, meevaller).

De volgende dag een daqgtrip van 100 km naar Bini.
Prachtig rijden op een buitenbocht na waar ik een Trekker probeerde in te halen.
Bij het inhalen hoor je te claxoneren en dat vergat ik. De trekker kwam naar rechts, een laag van 10 cm grit en kiezels op de weg, dus ik durfde/kon niet sturen.

Uiteindelijk belandde ik in een stenen afwateringsgeul, mijn ogen heb ik open gehouden, verder vergat ik actie te ondernemen.
De Enfield klapte op haar uitlaat en mijn nieuwe 'highway steps'. Dat gaat fout, jammer, dacht ik.
Zonder iets te doen reed ik op een stuk rots in de geul. De Enfield werkte zichzelf omhoog, en belandde keurig op de weg.
Een paar deukjes in de uitlaat en een grotere in mijn ego, maar het is niet voor niets een ROYAL Enfield.

Alles overigens met 15 of 20 km per uur, dus niets aan de hand.

Bini is ook weer het 'einde' van de wereld. de weg houdt op, en dan is het nog 90 km over een nagenoeg onbegaanbare weg, naar Jomoson. Het begin van de 'Anapura trek'. Die ander beroemde berg(en) in de Himalaya.

De groep ging terug en ik had toch een onderbroek bij me, dus wilde wel zien hoe ver ik kon komen.
De 'weg' bestaat uit rotsen, modderpoelen, uitlaat onder water en nogal steile afgronden.
Toch te doen, want ze krijgen zels kleine bussen over dit pad.

Wel een waanzinnig mooie rit, een woeste natuur, veel jungle links en rechs op de steile hellingen.

Twee uur rijden, en ik heb maximaal 40 km afgelegd.
De eerste ontmoeteing was met een 'Krishna', uit india, die graag op de foto eilde en mij daarna heeft gezegend. (denk ik).

Ik moest zijn adres in India opschrijven en de foto opsturen. Heeft hij een adres?, grappig, en dan te voet hier in nepal. (zie foto, het is de man met de 'drietand')
Ik verstond alleen '40' en ' India', de rest van zijn adres was onverstaanbaar.

Na 40 km word ik aangehouden door de politie en TIM's checkpoint.
Ik denk dat het een 'scam' is en vraag beleefd aan de desbetreffende jongeman of hij Tim heet, en waarom ik 20 dollar moet betalen om verder te mogen?
what the fuck.

Groot vermaak bij een aantal Nepalezen die vlakbij wonen.
uiteindelijk begrijp ik dat ik een oficieel TIM document moet kopen omdat vanaf dat punt de 'Trek' officieel begint, en ze willen weten welke buitenlanders in dat gebied zijn.
Ik was mijn geld vergeten en kon net 20 dollar in roepies bij elkaar schrapen.

Het is moesson en de regen begon, maar om de hoek zit een guesthouse, uiteindelijk kan ik daar voor 350 roepies slapen, die heb ik nog wel..

Toch erg moe, ben ik blij dat de regen mij dwingt te stoppen, helemaal omdat om de hoek de enige (denk ik) 'hot springs' van nepal zit.
Voor mijn laatste 50 roepies mag ik poedelen.
hoeveel geluk kan je weer hebben!


De lokale nepalese jongens willen net even te graag aan me zitten en het wordt toch weer een onhandige situatie.
Ik ben inderdaad gewoon ' te lang....', zou mijn moedertje zeggen.

Goed geslapen en om 6 uur op. JA ik zie enidelijk de Himalays en witte toppen!! hoera!

Mijn schone onderbroek aan en ik besluit terug te rijden naar de groep in pokhara, 140 km.
Door de Moesson is de weg/pad verradelijk en zijn er diepe plassen. Nat tot aan mijn knieen, de uitlaat onder water, trekt de ROYAL Enfield in zijn eerste versnelling overal zonder moeite doorheen.

Een tegemoetkomende busje begint met haar achterkant weg te glijden.
Ik hou mijn hart vast, een achtewiel gaat wel heel dicht langs het randje.
Gelukkig loopt het vaker goed dan slecht af, maar even was ik bang dat het hele boeltje over de rand zou kukelen.

De weg terug lijkt makkelijker, de rotsen en keien liggen (door de regens denk ik) 1 kant op, en terug ga je er makkelijker overheen.

Bij een van de vele bruggen is een forse 'landslide', de weg is weggespoeld en vervangen door een dikke laag keien en modder.

Auto's en busjes staan (al een paar uur?) stil en de passagiers reparen zelf de weg.
dat hebben ze vaker gedaan. De Enfield hobbelt er met zijn lange klappen rustig over heen. Een beetje glibberen en glijden en ik sta op de brug.
Het aardige is dat de meeste mensen, vrachtwagens en bussen plaats maken als je op de motor bent, en geen jaloezie hebben als je ergens wel langs hobbelt, en zij niet. Fijn.

Lekker zo een tochtje buiten de groep en een nachtje alleen weg.

Gisteren dus weer terug bij de groep. ik had nog wel even weg mogen blijven.
Er zijn nog steeds uitdagingen met Visa en 'carnets' voor India en Pakistan. Er moet weer 3.000 euro borg gestort worden. Per motor!.

De tijd verstrijkt en we zitten nog 'vast'.
het laatse plan lijkt te zijn dat we morgen of overmorgen in twee/drie etappes naar de grensovergang rijden. 700 km.
Dan (als het goed is) kunnen we India in.
zoals het nu lijkt moeten we dan eerst naar het bloedhete en drukke Dehli naar de Pakistaanse ambassade.
Paspoort en persoon moeten samen op de ambassade verschijnen om een visum te krijgen.

Mdussszzz:
Het lijkt op reizen, als in reizen. Een groep met vanzelfspreken nogal wat, uuhm, dynamiek en geen enkele zekerheid hoe en waar we kunnen gaan.
interessante ervaring.

Ja ik heb het naar mijn zin. Gisteren heeft Nederland lopen slapen met voetballen en ik moest vooral aan julia denken, barmanager in cusco, peru.
Nederland die verliest. Hopenlijk houdt zij de moed erin!!

Thuiskomst? geen idee. Haak ik af? Geen idee. Wel veel in gedachten bij Sem, zijn toetsweek is begonnen, en dat ik er niet ben in zijn vakantie.
De planning loopt wel heel erg uit de hand.
Julia in Peru en zometeen naar de HVA. rare situatie.
De les is dat een echte reis niet gepland kan worden.
Gaat dat betekenen dat ik de motor ergens laat staan en naar sem en Julia vlieg?.
lastig, vandaag is vandaag en aan morgen denken heeft (nu) geen zin. ieder dag nieuwe informatie. en er is geenplan te maken.

Over twee dagen hopenlijk nieuws over visa, carnets en een nieuw te plannen route. Wordt gevolgd.

kussen voor iedereen.