fotos

Bij het vorige stukje staan fotos van de afgelopen periode.
Ik heb inmiddels een nieuw cameraatje gekocht, en kan nu weer zelf schieten. Alhoewel dat een raar woord is om te gebruiken in dit land....

morgen hopenlijk richting de Iraanse grens...
1.600 km woestijn en rechte wegen...

De fotos staan er al een paar dagen op maar mijn verslag is niet gelukt, bij deze.

LS,

Dus eergisteren op weg naar de grens met Iran.
twee dagen eerder in Rawapindi, 15 km verderop, hadden we al willen vertrekken, maar we hebben nog geen visa voor Iran.
S' avonds gaan we met de hele groep eten. Omdat ik de pot beheer bestel ik ook koffie.

Op dat moment komt de gids en zijn baas opgewonden binnen.
Politie, we moeten direct vertrekken..
Verbazing en een lichte vorm van paniek. Buiten staan twee agenten met de bekende AK47.
Iedereen wordt het busje ingeduwd en ik blijf nog even achter bij de balie om te betalen.
Het is toch vreemd als ik mezelf erop betrap dat ik de deur in de gaten hou.

Onder begeleidng (een brommer met 2 politie agenten :-) )worden we in grote haast naar het hotel begeleid.
Daar komen de hoogste politiebazen , (die zijn dan weer onherkenbaar want lopen in een jurk) en er wordt druk vergaderd.
De gordijnen moeten dicht, anders zijn we te zichtbaar vanaf de straat.

Een agent met 'anti terrorist unit' op zijn shirt, en een zijn maatje staan te suffen.
taa, ta, tatatataa, zijn ringtone gaat af.
De tune van 'beverly hils cop' klinkt luidt door de lobby.
een andere militair komt erbij staan en ze gaan ringtones uitwisselen.

We worden geinformeerd door de baas.
Niets aan de hand, 'het is voor onze veiligheid'.

Inmiddels vermoeden wij dat het meer te maken heeft met het feit dat we het zat waren om de afgelopen 2 dagen ons paspoort voor de zoveelst keer te laten zien, en dat dus niet hebben gedaan. Dit is blijkbaar onze 'straf'.

Als de 'Anti terrorist cop' en zijn makker, die achterblijven om ons te bewaken, vervolgens samen de AK van de een bevingeren en op de bank aan elkaars haar zitten kan ik het toch niet helemaal serieus meer nemen.
(Dat krijg je ervan als je vrouwen onderdrukt, dan moet je, in diensttijd desnoods, blijkbaar aan elkeer zitten)

de volgend dag moeten we uit veiligheidsoverwegingen naar Islamabad. Twee bromsnorren met een riotgun voor de deur.
Aardige mannetjes.

Maargoed,

Op weg naar Iran, 4 dagen rijden. De rit gaat snel maar is saai. 250 km hebben we afgelegd en we hebben een paar politieposten weten te ontwijken. (andere kant op kijken en doorrijden).
Totdat we in een 'fuik' rijden. Politieagenten springen uit de bosjes en de pick-ups staan klaar.
wat we daar doen?. Motorrijden natuurlijk....
Onnodig te zeggen dat ook daar geen westerling rijdt, nu niet, nooit niet, zeker niet op een motor.

We hebben niet de juiste papieren om dat gebied binnen te rijden en moeten wachten bij een 'wegrestaurant'.
Gratis Thee van de politie, dat wel...
Na een uur komt de beslissing;, we moeten 250 km terug naar Islamabad.
Pfffft.

Nieuwe beslissing, de motoren gaan we op vrachtwagens zetten. Die rijden naar Qwerta, 800 km, verderop, en wij vliegen daar naar toe.

Onze kontaktpersonen hier regelen 2 prachtig beschilderde vrachtwagens. Het is 01.00 uur. Nieck, de mecanic, Jan en ik blijven op om te laden.
Ik ben natuurlijk het handigst, dus dat spreekt vanzelf...

De eerste vrachtwagen staat voor het hotel, de baarden stappen uit en gaan lekker hurken, dat kunnen ze goed.

Een stukje verderop vinden we een verhoging waar we de wagen naar toe dirigeren. De klep past precies en we rijden 6 motoren de vrachtwgen in.
de andere vrachtwagen staat 10 km verderop.

In het donker rijden we achter de gids aan op drie motoren. Naast een krottenwijk staan honderden beschilderde vrachtwagens op een zandvlakte. Chauffeurs slapen op hun bumbers of liggen onder gespannen zeiltjes.

In het pikkedonker staat de tweede wagen, er is een soort laadperron (zand en stenen)
We rijden de motoren naar binnen, en ik struikel over twee baarden die in het pikkedonker gehurkd een kijkje komen nemen.
De verladers en chauffeurs lopen voornamelijk in de weg.
Snel terug om de ander motoren te halen.

Er is een piepkleine maan, het is 03.30 en de immanms roepen weer op tot gebed. een mooie omlijsting van onze nachtelijke activiteiten. Het voelt alsof we iets illegaals doen in de meest bizarre omgeving die ik me voor kan stellen.

Om 05.00 terug in het hotel, fijn nachtje geweest.

En nu??, Als ik dit schijf hang ik voor de zoveelste dag in een lobby.
Twee mensen naar de Iraanse ambassade. De visa zijn er nog steeds niet en morgen gaan we toch echt vliegen!! (hoop ik).
Dan nog 700 km in een ruk naar de grens.

Wat als er geen visa zijn??? geen idee, misschien houdt het dan echt op.....

Het is allemaal de schuld van de Amerikanen...
Nadat we de monniken in Tibet hadden, de problemen met Paqkistaanse visa is vorige week de wag van Karachi naar Afghanistan weer open gegaan voor aanvoer voor de Amerikanen in Afghanistan.
De Taliban hebben beloofd daar niet mee akkoord te gaan.

En dat doen ze ook niet, onze weg kruist de weg waar de transporten over gaan en het gebied staat een beetje in brand.
10 dagen terug was het nog rustig. Kut amerikanen :-).

Het blijft leuk, pakistan bestaat niet. Er zijn een paar steden die wel kloppen, de rest is tribaal en een bende.
We zijn het allemaal zat.

Over een uurtje groen licht en verder??


kus voor Julia, Sem, mijn moedertje en iedereen die dat wil.

(misschien zometeen nog een paar nieuwe fotos...)