Europa!

lieve lezers,

Istanbul aan de europese kant van de Bosporus! Na 10? weken Azie Europa binnengeredeen. Mooi!!

Het vorige verslag was wat minder enthousiast. Iran was voor ons redelijk saai. Omdat we als groep reisden mochten we niet "alleen" rijden en uitsluitend de hoofdwegen gebruiken.

Het was daardoor nog meer tijd voor mij om afscheid van de groep te nemen.
De laatste dag met de groep rijden was een prachtige rit. Uiteindelijk rijden we door Koerdistan, het "land" dat niet bestaaant, en in het grensgebied Syrie, Irak, Iran en Turkije ligt.
40 mln koerden willen graag onafhankelijkheid en blazen zo nu en dan graag iets op om dat onder de aandacht te brengen.

Een fantastisch ruig en mooi berggebied.

Diederik en ik willen graag om 07.00 vertrekken, het is 325 km rijden tot aan de grens (5 a 6 uur) en dan kunnen we rustig de grens over, het is toch altijd weer een gecompliceerd verhaal tenslotte.

Al een paar dagen geven we aan de gids aan dat wij de groep gaan verlaten en of dat nog gemeld moet worden aan de politie/geheime dienst of desnoods aan zijn moeder. Het is en blijft een land met een naar en onderdrukkend regime.
Als groep moeten we ons elke 50 km bij een post melden, erg irritant.

De antwoorden zijn vaag, "we talk about it later" en ik heb het gevoel dat we misschien wel mee "moeten" met de groep.
Ik laat het onderwerp een paar dagen zitten, ik heb het gemeld en ze zoeken het maar uit met die kutregels van ze.
Laten ze elkaar maar lekker het leven zuur maken en mij met rust laten!!

De dag voordat we gaan rijden hebben we een nederlandse reisagent aan de telefoon, dat we erg laat gemeld hebben dat we alleen door gaan (Ik heb het al een week terug gemeld, maar het lijkt alsof de gids het onderwerp niet durft te melden aan de politie en de Nederlandse reisagent. Bang dus in zijn eigen land, jammer)

Uiteindelijk is het mogelijk dat we morgen samen vertrekken. Nieuwe gesprekken met de gids zijn weer onduidelijk.
We kunnen pas om 10.00 uur vertrekken met politiebegeleiding. Ik maak me er niet druk over, maar het slaat nergens op.
We zeggen het allemaal goed te vinden, maar dat we om 07.00 uur vertrekken, met of zonder politie. Anders halen we de grens niet op tijd.

Dat blijkt dan opeens mogelijk te zijn.
Een van de twee gidsen (er is er zeker een die rapporteert aan de geheime dienst denken wij) moet (van wie??)ons met de auto begeleiden. de chauffeur en auto zijn voor onze rekening.

Best als we maar vroeg kunnen rijden.
Om exact 7 uur rijden we weg. Het is lekker fris weer (we zitten al dagen op ca 2.000 meter hoogte) en het voelt prettig zonder de groep.
(dat zegt niets over hun.... :-) ).
Het wordt een fantastische rit over hoogvlaktes dwars door ruig Koerdistan. Fijn dagje!

Met twee rugzakken en een tas op de Prinses zijn we keurig op tijd bij de grens.
In de tas sleep ik overigens al de halve reis een souvenir uit het dorpje van Osama Bin L. mee.
Langs de kant van de weg werden "bont" jassen verkocht, en die kon ik natuurlijk niet laten hangen....(zie foto). Een logische en verstandige aankoop....

De gids is een alleraardigste man en een onbedaarlijke zenuwenlijder. Hij wil ons perce helpen bij de grens met het papierwerk.
Wij hebben al ergens gelezen dat de grens Iran/Turkije tamelijk chaotisch is en dat er 'ritselaars' lopen die je voor een paar tientjes langs loketten, hokjes en andere verscholen stempelaars leiden. En ik heb natuurlijk nog steeds mijn Carnet met problemen die voor de laatse keer gestempeld moet worden.

De gids pakt de Carnets van ons en begint als een kip zonder kop heen en weer te lopen. Zenuwachtig loopt hij de verkeerde kantoortjes in, 7 ritselaars om zich heen die hij niet van zich af kan houden.

Ik kijk het even aan en vraag hem of hij op de motoren en bagage wil passen (dat is wel handig voor ons)
En oif hij Diederik wil sturen, we moeten namelijk onze paspoorten laten zien. Dat is een beetje gelogen, maar de arme man is niet helpend... Als hij het moet regelen komen we de grens nooit over.

De ritselaars storten zich op mij. We hebben tijd genoeg en ik besluit het lekker zelf uit te gaan zoeken. Ik leg de ritselaars uit dat ik het een sport vind om het zelf te doen. Dat willen ze niet begrijpen.
Ze schreeuwen, duwen en trekken, maar ik glimlach beleefd en negeer ze. Ze weten niet zo goed raad met de sitautie en blijven wel in de buurt, 30 centimeter, wie weet kunnen ze toch iets verdienen.

Ik heb de eerste twee kantoortjes gevonden, stempels gehaald (ging super makkelijk).
Diedrik heeft zich inmiddels gemeld en in de aankomst hal ontdekken we de carnetman in een klein kantoortje.
we moeten stempels op een papiertje halen bij een man die ergens anders staat, bij hem inleveren en dan mogen we de carnets mogen op zijn bureau leggen. We worden naar buiten gestuurd.

Ritselaar lopen af en aan met andere carnets en gaan voor. Prima, we hebben de tijd.
Na een kwartiertje zien we dat hij onze papieren pakt, niets controleert, en een stempel zet.
Best gelopen!!

We kunnen!. Turkije!
We rijden langs een rij auto's en mogen van een aardige Turkse douanier door het hek piepen. (Dat scheelt zeker twee uur wachten!, waarschijnlijk het voordeel als je op de motor reist)

De turkse grens wordt beheerst door een ' coole' douanier met een leren vest en een namaak Ray-Ban. (zie foto). Hij heeft de hoogste rang denken we, en geen stempelapparaat.

Iedereen neemt uitgebreid de tijd en het meisje (de eerste ongesluierde in lange tijd!!) raakt licht in paniek van onze nepalese (onleesbare) nummerborden die ze moet registreren.

Ik raak nog even van slag bij het woord "verzekering", maar diederik wijst mij erop dat ik vast een groen oe kaart in mijn map, (jazeker, ik heb een goed georganiseerde map met alle papieren) heb zitten.

Inderdaad, die heb ik okk. Pffft, meevaller. Ook hier is het weer een heen en weer geloop van officials (altijd onherkenbaar in burger) die een stempel vasthouden.
We lopen er weer een stuk of drie, vier af. Stempel in paspoort, de volgende op een papiertje, met dat papiertje kan je de volgende stempel krijgen en met die stempel nog eentje in je paspoort.
De hele procedure gaat efficient (duurt toch wel een uur, maar dat is efficient).
Iedereen lacht en is vriendelijk, er wordt geen tas of zak gecontroleerd (zoals bij de meeste grensovergangen, vreemd eigenlijk) en het hek gaat open!

Wat een lekker gevoel als dat gebeurt. Een adrenaline kick dat het gelukt is, de romantiek van reizen over land en heel bewust in een ander land en weer een andere cultuur aankomen.
EN een prachtig gezich op ' Mount Arak/Arat'.
Een indrukwekkende berg die solitair stoer en groot staat te zijn met een prachtg besneeuwde top!

De berg is overigens 'wereldberoemd' omdar er allerlei pseudo-Indiana-Jones-achtigen zich de klere zoeken naar de ark van Noach.
Die schijnt daar na een flinke regenbui, ooit te zijn aangespoeld....
Succes met zoeken vind ik dan maar.


We rijden nog een mooie 120 kilometer door prachtig Turks Koerdistan en komen in Tatvan aan.
Een stinkgat. Diederik gaat op zoek naar een hotel en weet het meest muffe, kleverige en afgeleefde hotel van heel Turkije te vinden en te boeken. ook een talent...

Na een goed gesprek spreken we af dat ik voortaan de hotels zoek. (we zitten nu dus in een ***** hotel..... Daar was het tijd voor)

S'avonds eten we smerig en maken een praatje met de eerste Turk die goed engels spreekt. Hij wijst naar de heuvels net buiten het dorp en waarschuwt ons daar niet naar toe te gaan, dat waren we trouwens ook
niet van plan..
In de heuvels/begren zit de PKK die zo nu en dan een hapje in het dorp komt eten.
OK, bedankt voor de waarschuwing. we lopen verder en horen kort daarna een paar salvo's van automatische geweren.
Fuck...., beginnen we weer...
Edoch, niemand trekt zich er iets van aan en verder horen we niets meer. Prima zo, het zal wel een bruiloft zijn.

De volgende ochtend staan we om 5 uur op. Het station is vlakbij. Een lange trein (moderne wagons, dat valt mee), met een slaapwagon en een ouderwetse bagagewagon staat klaar.
Met de hulp van drie Turken, pardon Koerden. (De hoteleigenaar:" Fuck Turkey, we need a nuclear bomb!!") tillen we de Enfields een meter omhoog de wagon in.
Lekkere adrenaline kick, weer iets gelukt, (er had net zo makkelijk geen bagagewagon kunnen zijn).

De reis gaat door onvoorstelbaar prachtih Koerdistan en langzaam veranderd het landschap Turkije in. wel weer een cadeautje.

30 uur later, 1.500 km verder in Ankara stappen we uit. Voor 10 euro helpen twee Turkse NS'ers ons de motoren te tillen.
De ene zit nogal onder het vet en de smeer en krijgt er nog vijf euro bij.
Kopje kopffie en olie bijvullen op het perron, even uitpuffen en we starten onze motoren.
We rijden het perron af en het station uit en gaan de snelweg op, 425 km naar Istanbul.

Na in totaal 40 uur onder weg, bijhoorlijk verdwalen in deze grote stad, vinden we uiteindelijk de brug over de beroemde Bosporus.
over een verlichte brug rijden we laat in de avond Europa in.

Hoe mooi kan het allemaal zijn?!!

Gisteravond 6 uur lang op een prachtige rooftop gezeten. Na 8 weken alleen gesluierde en geboerka'de vrouwen te hebben gezien ben ik hormonaal van slag door alle korte rokjes, broekjes en blote buiken in deze stad.
Dus na ook 8 geen alcohol te hebben gedronken (best prettig weer) waren twee flessen wijn en 4 irish coffes (met zijn tweeen) nodig om het testosteron in te tomen.

Istanbul is leuk, morgen weer rijden richting de kust van Griekenland, 1.000 km.
Misschien dat Bas ons met zijn bus tegemoed rijdt in Europa. 12 augustus thuis??
10.30 uur bruch bij breuren zou leuk zijn!

Kussen en knuffels, juul geniet van je vakantie, doe wat je te doen hebt en Sem is hard aan het werk! Wat een kanjer!

XXX voor iedereen die ze wil!