Allah was a Biker

Ik had de titel al verraden en het is nu bewezen. Een klein nadeel is dat zijn asfalt op was.

Lieve allemaal,

De beroemde Karakorum highway, zoals guani en Chiel al wisten, is inderdaad een fenomeen.
De weg is voor een klein gedeelte asfalt en een droom om te rijden.
Voor de rest is het dirtroad, keien en hobbels.
EN het is Himalaya! Geen tibet maar wel uitzicht op bergen van 7.800 meter hoog.
Lunchen bij een bergrivier waar even verderop een Gletsjer eindigt.
Raar, maar ik had me nooit gerealiseerd dat Pakistan ook Himalayas heeft. (OA de beroemde K2 berg)

Kortom fantastisch en prachtig, een aantal fotos staan bij het vorige verslag.

DE AFGELOPEN 8 DAGEN.

Het is wachten op het visum voor Iran, dus gaan we op weg vanaf naar Islamabad naar het Noorden, de beroemde highway in inmiddels berucht gebied.
Na 9/11 komen er geen toeristen meer. Geen enkele?, letterlijk al die dagen ben ik er 5 tegengekomen.

Vertrek uit islamabad en we drinken thee in Abbotablad.
Het altijd pittoreske dorpje waar OB Laden zijn residentie had en door de Amerikanen is bezocht.

Vanaf dat punt rijden we 2 dagen onder politiebegeleding. Dat betekent dat er een 'technical' (pickup met of zonder machinegeweer) voorop rijdt.
Heel veel zin heeft het niet lijkt me.
Meestal rijden we verspreid over een kilometer of meer.

In elk dorpje haakt de technical af en krijgen we een nieuw escorte,

Het wordt een lange dag en het wordt donker. De weg wordt even slecht als het donker is en de technical en het grootste gedeelte van de groep verdwijnt uit het zicht. (hun achterlichten dan).
Ik ga voor de minste rijder uit de groep rijden zodat hij zich op mijn achterlicht kan concentreren. Daarachter rijdt diederik en daarachter de bus met bagage.
we rijden door dorpjes waar langs de kant schimmen met baarden ons aanstaren.
Stof, gaten,. kuilen en een vreemde omgeving.

Een uur later komen we in Chilas aan, een uitgestorven stofnest, dichte rolluiken, niemand op straat.
Het hotel ziet eruit alsof er al jaren niemand geweest is.

In de 'bazar' zijn de Kalasjnikovs in de aanbieding, we mogen alleen het hotel niet uit.
Een paar dagen geleden was er nog een bomaanslag..
Drie mannen mat hun AK 47's (kalsjnikov), houden de wacht voor de deur.
Het slaapt raar.....

De volgende dag weer een lange rit voor de boeg.
Het plan was om in Gilgit te overnachten. Van de gids moeten we dat dorp overslaan en een sluipweg (rotsen, keien, stenen) nemen.
Gilgit is het hart van onderlinge (sunnieten, sjieiten) strijd en gisteren is er een schietpartij geweest....
We rijden 100 km door (3 uur extra) naar het volgende dorp.

per ongelik rijden we het dorp, Scardu, , daar voelt de sfeer niet goed en we draaien snel om.
het hotel licht een kilometer verder, prachtig aan de rivier, gelukkig wel weer twee man met riotguns voor de deur...
slaapt weer vreemd..., Gelukkig val ik altijd en overal direct in slaap....

Zoals altijd vertrekken we vroeg, meestal rijden we een volle dag, soms is de weg zo lastig dat er nauwelijks 150 km wordt afgelegd.

de volgende bestemming is Karimabad, verder naar het Noorden over allah's favoriete highway.

karimabad is een oase van rust. er zijn vrouwen op straat, de meeste niet geluiers, en het heeft een touristensfeer.
Touristen die er al 10 jaar niet meer geweest. we zijn welkom.


Een terras met rondom uitzicht op besneeuwde toppen en volle maan, mooi.

Vroeg opstaan, het plan is naar de chinese grens te gaan, even kijken. Een lastige weg die na 20 km nauwelijks begaanbaar is...
de weg eindigt plotseling, een 'landslide' van 2 jaar terug heeft de weg weggeslagen en een enorm meer gemaakt.
er liggen bootjes, maar het is onmogelijk om af te dalen en de motoren aan boord te krijgen. Verder reizen is onmogelijk.
de gids wist niet dat het alleen te voet mogelijk was om verder te gaan.

We keren om en gaan terug naar karimabad, onderweg nog in de ijskoude rivier 'gezwommen', zie foto bij vorig verslag.

De Visa voor iran zijn nog niet in orde en we gaan een nieuwe tocht maken, terug naar Islamabad.
Dit keer via de serieuze 'hardcore' kant.
Naar het oosten, langs de grens met Afghanisitan.
Dwars door... Taliban country.
We gaan het beleven...


We rijden terug naar Gilgit, de rust is wedergekeerd en het wordt veilig geacht.
S'avonds laat zitten we met drie man voor de kamer, buiten.
Even verderop 3 snelle schoten (AK) en een los schot.
Ik sta op en doe het buitenlicht uit. ik zit toch liever in het donker.
we nemen nog een slokje water en gaan rustig slapen.

Op pad.

De bergen in. naar Chandur.
Daar is op 3.750 meter hoogte de toevallig ruigste polo wedstrijd ter wereld.
Gilgit, aan de ene kant van de bergen, speelt tegen Chitral, 300 km verder aan de andere kant van de bergen. Aartsrivalen.

Free style polo, geen regels, geen scheidsrechter.
Paarden mogen niet gewisseld worden en er is altijd een bal in het veld.
De eerste ruiter met paard duikt na 1 minuut in het publiek.
De ruiter kwam niet meer terug, het paard begon lekker te grazeg.

Er gaan tenten mee, de nacht is ijskoud, en we staan op allah's mooiste plekje, op een hoogvlakte aan een meertje.

De wedstrijd eindigt met een uitslag waar Gilgit het niet mee eens is.
alles vliegt door de lucht. de politie schiet met traangas en de AK's worden in de lucht leeggeschoten.

Op deze beroemdste wedstrijd ter wereld, komen 10.000 bezoekers af.
De hoogvlakte is een vesting, poortjes!!! een bataljon (letterlijk) soldaten en honderden agenten.

Gids: The people of Gilgit are always ready to fight....

Niet alleen het speelveld wordt beveiligd, op alle heuveltoppen staan soldaten die de andere kant uitkijken.

Er is nogal eens wat aandacht van buitenaf geweest.

De hoofdwedstrijd kunnen we niet zien. 5 man van de groep zou een dag later komen en missen op een kwartier een geweldige modderstroom die de weg heeft weggeslagen over een lengte van 2 kilometer, zij moeten terug.

Wij breken ons kamp op en gaan ook rijden, we zien elkaar in islamabad, Bovendien moeten we vandaag (donderdag) terug zijn, visa Iran zijn nog niet in orde en anders is de ambassade 3 dagen dicht.

We gaan rijden, er is geen polite escorte maar in elk dorp staat
om de 30 meter een soldaat. technicals met machinegeweren rijden continue heen en weer.

De weg is loodzwaar, het gebied even ruig als de koppen van de mannnen.
We stoppen in Mastof. De naam zegt het als, stof en verder niets.
Er wordt in tenten in de tuin van het hotel geslapen.

Ik trek mijn laatste schone onderbroek aan en we gaan weer op weg, (de bagage zit in de bus die ook via de andere kant rijdt)

we rijden langs de grens met Afghanistan, buhrka country, vreemd gezicht.
Hier is de Taliban actief, maar wie zijn dat en hoe zien ze eruit..?
In dit gebied komen, geen, dus nul, toeristen.
als we uit een UFO waren gestapt waren we minder opgevallen.

We stoppen in een dorp om wat te drinken, zoals altijd twee, driehonderd mensen om ons heen.
De lokale politie wordt dan zenuwachtig en wil dat we doorrijden.
teveel aandacht, , wie is wie?
Ik weet het in ieder geval niet...
snel gaan we verder.

Gids: Yes you can shoot with an AK, you only pay for the bullits..Or with a machine gun or with a RPG, we just go into a village and ask the people...
Mmm, misschien de volgende keer.

Slapen in de beroemde Swat valley, andere sfeer, wel weer onoverzichtelijke stof en stink dorpen.

Nog een dag en we gaan een hoge pas over. De eerste kilometers is het rijden bijna niet te doen.
Diepe beken, rotsen, keien, nauwelijks te doen...
Dan begint de pas, een 'goede' dirtroad en een onvoorstelbare rit naar boven, de mooiste pas ever? midden in het beruchtste gebied ter wereld!.
Allah heeft zo zijn best gedaan, ik kan het waarderen.

Gids: Until now no toursits have been killed.
Ik : Oke
Gids : Or tortured
Ik: Oke
Gids: Yet..
Ik; Ooookeeee


ISLAMABAD

terug in rawapindi/islamabad.
Ambassade geweest, lastig. Nog geen visum.
De weg door de woestijn naar Iran is op het moment dicht. Er zijn bomaanslagen geweest.
Waarschijnlijk kunnen we wel door denkt de gids.

Mijn verslag is beknopt, het is hier onwaarschijnljk. En dat is positief!!!
genieten en nooit meer vergeten.

EN alleen maar lachende, handenschuddende, thee aanbiedende woeste mannen met baarden.
(soms een zere boze blik, maar dat is maar twee of drie keer)
(Vrouwen lijken niet te bestaan, dat is wat minder)

Is het onveilig?? geen idee, als we zouden verdwalen in een ghetto in NY of LA, dan kies ik ervoor om dat hier in pakistan te doen.

Ik hoop binnenkort nog wat fotos te plaatsen, ik moet ze bij andere reizigers vandaan halen...
De planning is over een paar dagen iran binnen te rijden.
Op de dag dat de Ramadan begint, lekker timing...

Kus voor allen, julia is weer terug in NL en Sem gaat bijna op vakantie.

Dikke knuffel voor J en S!!! ik hou van jullie!