Avontuur(tje)

Na de vele klachten zal ik geen zelfportretten meer plaatsen, na de afgelopen 3 dagen ook niet verstandig.

ten tweede, er zijn (terecht) mensen die onfevraagd mail krijgen als ik een stukje plaats, en dat niet willen. Geen idee hoe dat werkt, pech.
------------------------------------

In Vientianne huur ik de 250CC Honda crossmotor. Ik heb een nieuwe kleinere tas gekocht en gooi daar de basics in. (waaronder natuurlijk dag en nacht cremmetjes...:-))

Om 07.00 uur haal ik de motor op, formulieren (ook zonder rijbewijs kan je zo een motor meenemen), en voor 24 dollar per dag kan ik gaan.
De Franse verhuurder zet een rourte voor me uit die ongeveer heel Laos beslaat. Op de kaart lijkt het allemaal asfalt... minder leuk maar we zien wel.

Ik rij de stad uit, terug naar Pak-Lan. waar van daan we een paar dagen geleden met de bus kwamen.

Vreemd genoeg herinner ik de weg en hoef ik deze alleen ter bevestiging te vragen.
In de buitenwijken begint de (brede) "dirtroad". Deze is hobbeliger dan ik dacht, en er is redelijk watr verkeer.
het is anders dan op de fatboy, maar een crosser is het enige dat werkt.
Langzaam begin ik aan de eigenaardigheden van een crossmotor en rijden over zxand, keien, hobbels en bobbels te wennen.
Leuk. 20 km buiten de stad neemt het verkeer af en wordt het de kunst inhalen te leren. Stofwolken zo dicht als mist bij nacht en dan langs een grote truck of pick-up.
dat valt helemaal niet mee, geen zicht, onverwachte kuilen, tegenliggers??

Hat gaat allemaal goed en al gauw ben ik bedekt in een dikke laag stof. Lekker.

Ik stop veel, gewoon om te genieten of een soeppie te eten. De 20 kinderen die zich dan snel verzamelen zijn onder de indruk van de verdwijnende-zakdoek-truc.

Na 100 km een stuk asfalt en de bergen in. Geen tegenliggers, steil (15 graden) en een mooie rit.
Ik eindig bij de Mekong, veerboot naar de overkant. pak-lan.
Een schoon guesthouse (GH) is snel gevonden. De famailie eet "sticky-rice" uit een gezamelijke mand met de handen en bladeren Sla en kool waarin je wat andere groenten, mie of rijst vouwt en opeet.
Gezond en het beste wat de Lao keuekn heeft, het eten is echt veel minder dan in de omringende landen.

Het is nog vroeg, nationale feestdag, en er wordt gevoetbald in het dorp. Een knolleveld maar er wordt goed gespeeld. Vind ik althans.

Ik wordt door een grote groep bierdrinkende (er wordt hier veel gedronken, facoriet is Biet_Lao, spreek uit Bierlauw..:-) en Lao-la eigenstookte whiskey zijn favoriet)

Het blijken politieagente te zijn. Pick-nick op een rieten mat, omringd door vuil, uitgespuugde botjes en andere troep. Tegen de cornervlag zodatr bij een corner de speler zijn aanloop over een stuk of 30 lege halve liter flessen moet nemen.

Het mag de pret niet drukken. ik moet met iedereen naar huis en er wordt eeuwige vriendschap gezworen.
Gelukkig zijn ze allemaal zo lam als een geit en waggelen ze naar huis.

Vroeg naar bed, vroeg op een (lange?) rit voor de boeg.

Ik vertrek om 08.00 uur, ga het dorp uit richting het westen. Ik rij voornamelijk op de zon, veel wegen zijn er niet dus erg mis kan het niet gaan.

Asfalt, jammer denk ik nog...., maar na 500 metere houdt dat op, zand en een riviertje (zonder brug). Uuuhm daar was ik niet op voorbereid. Schuin aan de overkant gaat de weg verder. Ik doe verstandig en waad eerst door het water om de boel te verkennen. Diepte net onder mijn kruis, best diep als je 2 meter bent.
Ik vogel uit waar de grote keien liggen en start de motor. Het water staat net onder het zadel, de motor ploegt dapper door. Aan de overkant, grote gaten en steil omhoog. alleen mijn benen nat en het gaat goed.

Ik slaak een soort indianenkreet van vreugde, wordt het dan toch avontuur? (er volgen nog veel van dit soort overtochten, tot nu toe allemaal gelukt)

Ik ga verder, naar het eerste dorp 50 kilometer verdeerop. verkeer? 2 autos, 3 brommers.

Ik doe er zeker 2 uur over, later realiseer ik me dat de weg gewoon slechter wordt en ik het rijden nog onder de knie moet krijgen.

Het lastigst zijn de bochten met een centimeter of 10 stofzand op een harde onder4grond, daar ga ik dan ook de eerste keer onderuit.
Ik heb wel elleboog en kniebeschermers en een volledige helm, mijn handschoenen ben ik bij de eerste plasstop ergens vergeten....

Eerste langere stop in redelijk groot dorp met grote kruisingen. Niemand spreekt engels, zij spreken de plaatsnamen anders uit dan ik, en ze kennen GEEN gebaren. Dus wijzen wordt niet begrepen (echt niet) ook gebaren als eten, drinken of slapen geven een glmlach maar verder niets. "praten met je handen" gesticuleren bestaat niet (vreemd als je er op let, iedereen houdt zijn handen stil)

Ik rijd een paar keer fout en ga tanken. Is eigenlijk nog niet nodig (achteraf heel goed dat ik het gedaan heb) en het mannetje bij het pomstation (een vat benzine) begrijpt waar ik heen wil.
"vewwy difficult, high mountains" weet hij te zeggen, ja dat begrijp ik. Ik ben er inmidedels achter dat er maar 1 asfaltweg loopt in heel Laos! (pas sinds 5 jaar) elke andere weg is dirt road, sommigen worden in de komende jaren geasfalteerd)

Ik ga op pad, al snel doodstil, klein weggetje. Brug in aanbouw,zonder iemand te zien,en weer een paar keer door het water.
Schoenen en broek inmioddels nat en stijf van de modder en het zand.

Het wordt stil, en ik rijd door de jungle. Na een uurtje begint het klimmen. De weg (toch wel duidelijk herkenbaar als weg) is niet meer dan een pad, de regen heeft diepe sporen uitgesleten waar de wielen in blijven steken als je er in terecht komt.
In hjet regenzeizoen moet het volledig onbegaanbaar zijn.

De motor doet het prima, maar zelfs in de eerste versnelling trekt hij het nauwelijks omhoog. regelmatig moet ik de koppeling inknijpen om toeren te maken.
(tips van Bert of sjoerd zijn welkom :-))

Het is echt rete steil, veel losse keien die onder het achterwiel vandaan slippen. ik maak me een beetje zorgen hoe ik aan de andere kant naar beneden moet.., dat is nog veel lastiger.

Ik ben (denk ik) 2 uur onderweg, ik ga volgens de zon de goede richting uit. Dit is in de toekomst misschien een weg, nu nog niet. Geen enkele voetganger, of andere weggebruiker. Alleen.
Ik heb het naar mijn zin. Over de toppen van de bergen gaat de "weg" verder. Ze hebben hier een voorkeur op "wegen" in de lengterichting van de bergen aan te leggen in plaats van door de dalen.;

Weer een uurtje rijden en afdalen, Voornamelijk in de 2e versnelling voor- en achterrem zachtjes inknijpen. Lastig maar het gaat allemaal prima.
Volgende berg en een hek?! wat nu? Ik heb geen zin om terug te gaan en ga gewoon door.
Een paar scherpe bochten en het wordt een voetpad door de bossen/jungle. Overhangende en afgebroken bamboe- (kunnen wel 20 meter hoog worden)stammen vormen het grootste gevaar, een enkele keer schrampt er eentje mijn helm.
het gaat nu wel veel sneller want het smalle pad is meestal vlak en hard, het zicht een meter of veertig.
Ik moet ook wel harder, ik zal toch ergens uit moeten komen! Overnachten in het bos...zoveel avontuur hoeft nou ook weer niet. (ik heb al een paar slangen over zien steken en er zijn in Laos nog tijgers en luipaarden, misschien niet hier maar toch...)

Ik heb het heerlijk naar mijn zin, honderden gele vlinders en de motor doet het prima. voldoende benzine.

Ik dreaai rond een bocht en zie een 'kamp" wegwerkers of houthakkers? Vol verbazing kijken ze me aan, maar ze overtuigen me dat ik rustig doorkan.
(er spreekt er een een beetje engels)

Vrolijk rijdt ik verder. bos. jungle, priemende zon door het bladerdek fijn. het pad is duidelijk en wordt gebruikt, kan niet mis.

weer een steile berg, de weg is slecht maar wel weer herkenbaar. ik vermoed dat over een jaar of wat de weg klaar zal zijn, weg in aanbouw dus.
of ik de jusite route heb gereden zal ik bij terug\komst in vientienne wel vragen, het kan zomaar dat ik niet helemaal juist heb genavigeerd.

Boven op de berg. Een dorp (daar zal ik er nog veel van zien) stomverbaasde blikken. de plaatselijke militia in onderbroek en Kalasjnikov, veel blote kinderen.

Van alles wordt er uit mijn tas geplukt en bekeken, mijn zonnebril wil hij graag hebben.
Ik begin er niet aan, en luid lachend en grappen makend... (mdussz) krijg ik alles weer terug.

het dorp staat om mij heen, geen vijandigheid maar kinderlijke verbazing en nieuwsgierigheid.

Ik gebaar dat ik hier wel wil blijven slapen, de zon staat al redelijk laag en ik heb geen idee hoever ik nog moet voordat ik "Nam Pois" bereik, de eerste "grote" stad.

Ik kan het niet duidelijk maken, maar ook zonder gebaren begrijp ik dat mijn tijd hier wel om is. (In de boeken staat dat je vaak in de dorpen kan slapen, ik heb dat nagevraagd, het blijkt dat het de mensen in problemen kan brengen, communistishce regering etc etc.)

Helemaal het stenen tijdperk is het natuurlijk niet, en ik verbeeld me niet dat ik de eerste westerling (op de motor) ben die hier voorbij komt, maar het is indrukwekkend en onvoorstelbaar "echte" omgeving en dorp[en)

(in 1960 waren er nog veel bergdorepen die nog geen wiel hadden gezien, en geen ijzeren voorwerpen...)

Ik ga het verhaal niet te lang maken. Maar er komern wat meer dorpjes, de eerste met een winkeltje, dus bewoonde wereld is in aantocht)
Alles gaat goed, om 17.00 uur bereik ik het JUISTE dorp. Slechtse halve kip ter wereld gegeten.. (bah kluiven) met een paar wilde bananen. het alternatief was ratten (echt waar, of een soort hamsters) aan het spit.

de derde dag meer van dit alles, iets beter weg, niemand, veel bergdorpen, afgeslotebn wegen. kinderen die "falang, falang' roepen en zwaaien.
Aan het eind van de middag wat de hele bevolking zich bij de plaatselijke pomp of riviertje.
Olifanten (tamme) op de weg en meer moois)
En voornamelijk, niemand anders!!

Ik heb nu de route ingekort en een dag rust in het betoverende lua prabang. massages en alles wassen. Geen schone en droge kleren meer. dus moeder, ik doe verstandig!)

Ik heb de keuze morgen vroeg te vetrekken naar het oosten en zuiden, of in de bewoonde wereld te blijven.

ik denk dat ik wel weet wat het wordt...

Alles goed, ik ben heel. Dikke kussen voor de kids.

dim