Hard Chillen

Zoals mijn nichtje Chris al zei, en dat ben ik aan het doen. Ik heb vandaag toch de moed gevonden om me naar een internetcafe te slepen en een bericht te plaatsen.

Vanaf Auckland kon ik zoals ik al vertelde, met de chopper gebracht worden, geregeld door mijn trouwe vtiend Duan.

Maar zoals Geertje al zei, ik laat mijn paarse geliefde niet achter.

De boot naar waiheke eiland gaat een stukje buiten de stad. Het is een hele puzzel om de boort te vinden, de beschrijving hoe daar te komen heb ik yussen mijn tanden geklemd, en ik neem de boot van 3 uur.

Tot grote hilariteit van het voltallige personeel van de bootmaatschappij rijd ik eerst de foute boot op, dat blijkt een vuilnisboot te zijn, maar ik dacht toch echt dat ze "left" zeiden.

De andere boot wacht een minuut op mij en ik rijd uiteindelijk de goede pont op. (te vergelijken met de pont bij schoonhoven)

Waiheke is een prachtig eilandje, ongeveer zo groot als Texel, maar met de sfeer van Ibiza.

Ooit als eerste bewoond door hippies, artiesten en mensen die te arm waren om op het vasteland te wonen.

Kleine slingerwegen, veel volkswagen kevers en oude landrovers, fijn sfeertje.

De wegen zijn smal en beroerd (Ben vandaag op weg naar hier voor het eerst "onderuit gegaan". Versnelling te hoog, (3e) Bocht naar beneden en heel slecht wegdek, ik durfde de motor niet plat te gooien en we schoven met lage snelheid onderuit op een uitrit met grind een greppel in. Korte broek, maar geen verwondingen. Ook weer gehad)

Hoe dan ook. Een eiland als dit wordt natuurlijk ook ontdekt door mensen die wel geld hebben en prachtige huizen op de bergen aan de oceaan hebben.

Zo ook mijn vriend Brian, waarover ik eerde vertelde. Een super aardige kerel, rete slim en veel talenten.

In zijn waanzinnige huis wordt ik met opn armen ontvangen. Behalve zakelijk slim is hij ook een goede muzikant, in zijn gigantisch woonkamer (zeeeeer smaakvol huis) staat een complete muziekuitrusting. Drums, gitaren de hele santekraam.

Behalve veel kunst hangen er ook door Led Zeppelin en Bob Dylan gesisneerde gitaren aan de muur.

I am impressed.

Ik heb een hele verdieping met badkamers terassen, the works, tot mijn beschikking.

Sue (uit Wanaka), waarme hij een Latrelatie heeft is er ook, en ik trakteer weer op champagne.

Een mooi gebaar, maar zijn koelkast en wijnkelder hebben meer mooie flessen bij elkaar dan Sotheby's in een jaar veilt.
Ik voel me wel thuis, hoef niets, mag alles.

Het is nu de 4e en laatste dsag hier, en jammer dat ik moet gaan morgen.

Als tegenprestatie heb ik al 2 x gekookt (Mijn Spaghetti werd de hemel in geprezen en de rijstsalade met gegrilde kip werd meer dan ok bevonden). Zeker nadat we flink ons best hebben gedaan om zijn voorraad bubbels te verkleinen.

Gisteren heb ik bovendien 2 uur staan schrobben om zijn BBQ (Model "Ed", maar dan op Gas) schoon te maken. Ik heb meer dan mijn best gedaan vind ik.

Op het Island zijn een aantal ruige HD rijders die ik al een paar keer ben tegengekomen. Ze wonen in de oude, half vervallen, huisjes verscholen in de bergen. Roken voornamelijk "pot" de hele dag, praten zo langzaam dat je bang bent dat ze terplekke in slaap vallen en zitten onder tattoeages.

Maar ze vinden me retecool, en ik word uitgenodigd, ik verzeker hen dat ik me best doe om langs tekomen.
Ik geloof niet dat ik het echter doe, Ik zit wel heeeel prima bij Brian.

Sue noem ik inmiddels "ma" en ik gooi zo nu en dan een balletje op of het erg is als ik er over een paar maanden nog ben.

Een soort van meubelstuk, die een beetje rondhangt en waarvan uiteindelijk niemand meer weet hoe het allemaal gekomen is. Een aantrekkelijk idee!!

Eergisteren was ik aan het koken en kwam Sue thuis met een aantal zeeeer uitzonderlijke vriendinnen, artistiek, licht aangeschoten,thuis (beroemd in NZ, geloof ik)
Ik moest bekeken worden.

Ik was al aan het koken, en de dames werden keurig door mij verwend met een aantal flessen Bollinger.
Het werd mij verboden mijn shirt aan te trekken (het is hier schitterend weer) maar ik mocht wel verder gaan met koken.

Grappig allemaal, en een relaxed eilandje, jammer dat het zo ver weg is.

Veel grote avonturen zijn er op het moment niet. Morgen terug naar Auckland, dan 250 km rijden (wel weer zin in)naar Tutukaka en wil ik proberen om mijn PADI in 4 dagen te halen, dan donderdagavond terugrijden en vrijdagochten om 07.00
mijn motor in gaan kratten...

Een beroerd idee!, nog maar even chillen en misschien ga ik wel helemaal niet duiken.

Heb net een berichtje van Miranda gehad, zij is inmiddels in Auckland en misschien even koffiedrinek met haar voordat ik verder ga, we zien wel!!

Iedereen de groeten, ik red het nog wel even en ik hoop dat ik niet teveel mis in ons geliefde Woerden.

En Andre, het stelt me enigszins gerust dat het "maar" 920 km was...